Zelfs de kleerhangertjes zijn allemaal hetzelfde...

Het wordt ook weer tijd voor wat achterstallig onderhoud. Nagels kunnen weer gelakt. Met mijn werkzaamheden hier willen deze nogal eens afbreken. Naar de kapper...!! Bezoekje aan de schoonheidsspecialiste.( niet dat het helpt... maar het is zo heerlijk ontspannen.) Ohh ja... en naar de diëtiste.. De zomer is funest. Hier een aperitief, daar een barbeque. De drankjes en hapjes met mijn gasten. Tussendoor als er geen tijd is om te eten, snel een plak ham en die overgebleven croissant schuiven we ook nog maar even naar binnen. De kilo's vliegen eraan. Ik had voor deze zomer een corrigerend badpak gekocht.. Nou probeer dat maar eens aan te krijgen als het tegen de 40 graden loopt. .. En omdat het koetswerk weer een jaartje ouder is geworden moeten we er weer een beetje aan gaan werken.

Normaal gesproken ga ik dan veel met Pax mijn hond wandelen. Pax is echt wereldberoemd.. Al mijn gasten kennen Pax en zijn allemaal dol op hem. Pax is ook een geweldige hond. Bewaakt het terrein en gaat soms mee wandelen met mijn gasten. Iemand die hier niks te zoeken heeft komt echt niet binnen. Maar Pax wordt oud en stram wordt doof en ziet slecht. Ik ben bang dat dit zijn laatste zomer is. Dit zal een zwaar afscheid zijn. Al mijn vaste gasten zeggen tegen Pax als ze weer huiswaards keren: "Jij bent er nog volgend jaar hè... Zonder Pax, geen Le Vent d'Etoile."

Maar ik was laatst bij de dierenarts en deze gaf Pax nog een paar maandjes.. Het zal een zwaar verlies zijn.

Hoe groot kan een compliment zijn als een tevreden gast aan het einde van een druk en succesvol seizoen even spontaan bij je binnenloopt en enthousiast vertelt hoe gezellig en compleet hij zijn verblijf in gîte Perseus vindt. Alles is zo verzorgd, "zelfs de kleerhangertjes zijn allemaal hetzelfde".

Waar gasten al niet opletten.. Dit geeft mij weer een zeer voldaan gevoel. Hier kan ik binnenkort tevreden mijn seizoen mee afsluiten. Dan gaan we weer eens heerlijk de Linda lezen en wat interessante boeken uitzoeken die mijn gasten hebben achtergelaten. Heerlijk om te lezen bij de open haard deze aankomende winter. Mijn gasten mogen een boek, dat ze nog niet uit hebben meenemen, maar ze moeten wel een ander boek achterlaten.

Maar ja, die eend... Zo rond de middag stond hij weer bij het hek met een eend in zijn bek. Kadootje voor mij. Een keer iets anders dan de halfdode muizen die Gizmo, mijn poes, door het badkamerraam naar binnen sleept en op mijn bed neerlegt. Hij was dus naar het meertje geweest en had achter de eenden aangejaagd en er eentje als kadootje voor mij meegenomen. Pax Gelukkig was hij niet gespot door de lokale gendarmerie, want jagen zonder vergunning en dan ook nog buiten het seizoen, dan kun je rekenen op een flinke "amende" (bekeuring).

Ok... dit was goed afgelopen. Maar nu die eend. Waar laat ik die? Nou ben in een prima kokkin, maar om nou een eend te plukken en te slachten... Nee!! Ik heb hem maar begraven. Ja... en daar werd hier smakelijk (mhh... leuke woordspeling) om gelachen door mijn Franse vrienden. Ik koop liever een eend bij de poelier.

Zo ook toen Pax eens op een zomeravond, toen ik met onze Franse huisvriend Serge en zijn zoon hier op mijn terras zat, aan kwam lopen met een konijn. Maar geen wild konijn. Een konijn uit het hok van de buurman. Vraag me niet hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft, maar hij stond er dus mee op het terras en het beestje leefde nog. "Mam... we moeten de dierenarts bellen", riep mijn dochter. Grote hilariteit onder de Fransen. "Kom maar hier met dat konijn", zei Serge. Konijn ging mee de garage in en een half uur later lag het konijn in kant en klare stukken op mijn aanrecht. Klaar voor een echte Franse zondagmiddag lunch met pruimen, mosterd en witte wijn!

Pax kreeg een pluim van Serge en wij kregen de mededeling om vooral niets tegen de buurman te zeggen. "Watjes", vond hij ons. "Een heerlijke eend begraven en de dierenarts bellen voor een halfdood konijn!" Zoiets los je hier op met een goede braadpan en een fles wijn...

Een eend! Daar kwam Pax mee aanlopen. Hij was ontsnapt omdat de tuinman het hek niet had afgesloten. De hele ochtend was hij zoek. Normaal gesproken hoor ik vanaf mijn terras waar Pax zo ongeveer in het dorp rondspookt aan het blaffen van de andere dorpshonden. Maar deze keer dus niet.

Ik had overal gezocht en aan iedereen gevraagd. Was in mijn auto gestapt en de hele omgeving rondgereden... Maar geen Pax... Alsof hij van de aardbodem was verdwenen. Natuurlijk deze keer geen halsband om met naam en telefoonnummer.

Ik was in alle staten... mijn hondje! (nou ja, 33 kilo!) Pax is een 100 % zuivere rashond. Een Duitse Staande jachthond. Zijn opa was kampioen Duitsland 2005.

Dus zo'n hond is hier erg geliefd voor de jacht. En dat kan hij. Ik had in Nederland een jachttraining met hem gedaan en hij was echt een ster. Zo'n hond is natuurlijk ook interessant om mee te fokken. Maar ja... dat kan niet meer met Pax. Onder protest van de lokale dierenarts zijn zijn "balletjes" verwijderd. Hij wilde ze nog vervangen door siliconen balletjes, omdat hij vond dat je de trots van zo'n mooie hond aantast als je hem zijn mannelijkheid ontneemt. Maar dat vond ik toch iets te ver gaan... Yasmijn - mijn dochter - heeft ooit eens met een lolletje gezegd als ze met Pax ging wandelen "Mam... kan dat er niet af? Zo gênant als je achter hem loopt, die grote knikkers. Maar Pax was een erg onstuimige hond. Hij had de postbode al enkele keren te grazen genomen, dus er moest iets gebeuren om hem te kalmeren. Dus... balletjes eraf! Na een paar maanden was het resultaat merkbaar. Hij werd wat rustiger... Maar ik heb het idee dat hij nog steeds boos op me is. Als er weer een teefje in het dorp loops is, kan hij me soms zó aankijken... "Ja", zeg ik dan tegen hem, "shit happens".

Mijn overbuurman ontfermde zich over de schaal en zei dat hij voor mij wel een paar lekkere stukjes zou uitzoeken. De man was per slot van rekening jager dus ik dacht dit komt wel goed. "Kom maar hier met je bordje, Ik heb hier nog de lekkere niertjes. Dit moet je echt proeven. Je vindt ze vast heerlijk."

Na een paar roseetjes moet je niet meer zo nauw kijken en ik dacht: "OK... laat maar doorkomen". Ik lust eigenlijk geen niertjes maar soit...! Ik wilde niet moeilijk doen. De schaal ging verder en ik sneed mijn niertjes aan. Ach eigenlijk best wel te eten. Kom Leen... niet flauw doen.

De schaal ging verder over de tafel. Aan het eind stond een flinke lokale dame op. Zij zou zich wel even ontfermen over haar tafelgenoten en voor iedereen nog een lekker stukje uitzoeken.

"Hé... er zijn nog twee niertjes... Wie wil de niertjes?", hoorde ik roepen. Nou heeft een varken volgens mij maar twee niertjes en ik keek verbaasd naar mijn bordje. Mijn overbuurman en zijn vrouw zaten met een grijns van oor tot oor naar mij te kijken en barstten hierna in een luid lachen uit.

"Wat heb ik in hemelsnaam gegeten...?"

Inderdaad...!

Ik moest even slikken, maar toen voelde ik me echt een vrouw met ballen. Letterlijk en figuurlijk.

Varkenstestikels!!! Maar het smaakte goed. Maar liever geen tweede keer. En wie zei er nou dat je niet teveel moest nadenken bij wat je eet?

Hierna werd het hoofdgerecht gepresenteerd. Een speenvarken gebraden in de houtoven van de bakker in Sainte Colombe. Het beest werd rondgedragen op een deur met een appel in zijn bek en bossen peterselie in zijn oren, zodat iedereen het goed kon aanschouwen alvorens het werd uitgeserveerd aan de aanwezige gasten. We kregen allemaal een goed gevuld bordje met een lekkere witte bonenschotel met verse tomatensaus en verse provençaalse kruiden. Mmmhhh... alleen de geur al... Op mijn bordje kwam een ondefinieerbaar stuk vlees met veel vel en vet. Mijn tafelheer tegenover mij zag wel dat ik er toch enige moeite mee had. Maar ik wilde niet zeuren en heb het braaf opgegeten.

Aan het eind van de tafel rechts, zat de eregast van de avond en hem werd de kop van het varken, inclusief appel en peterselie in de oren geserveerd. Hij haalde zijn zakmes uit zijn broekzak en sneed de lekkerste(!) stukjes nog van de kop, zoals de wangetjes, en deze werden met smaak verorberd. Brrrrrrrr...

Het werd alsmaar gezelliger en gezelliger door de rosé en er kwam nog een grote schaal rond met stukken vlees. Of we nog belangstelling hadden voor een tweede portie.

Na een druk maar fantastisch seizoen eindelijk weer eens een momentje voor een kleine ervaringsuitwisseling met mijn dierbare gasten / lezers. Vaak vragen gasten mij hoe ik het allemaal voor elkaar krijg: twee gastenkamers, twee gîtes, een villa, de tuin, het zwembad, de boodschappen, de was, de administratie, niet te vergeten het ontbijt en de tijd en aandacht voor mijn lieve gasten. "Je bent écht een vrouw met ballen", wordt er wel eens gezegd. À propos, ballen!

Deze zomer werd er in Sainte Colombe op het parkeerterrein tegenover hotel restaurant le Guintrand en hotel La Garance het jaarlijkse dorpsfeestje gehouden.

Iedere fietser die de Mont Ventoux vanuit Bedoin beklimt kent deze plek en komt hier nog in een frisse en fruitige staat langs.

Er waren hele lange tafels gedekt voor toch een 150 personen dacht ik. Er was een podium met een klein orkestje en de rest van het parkeerterrein was dansvloer. Het orkestje bestond uit een uitgebluste drummer, een vermoeide toetsenman en een belegen zangeres in minirok en veel teveel make-up. Maar na enkele glazen van de rijkelijk vloeiende rosé kwam de stemming er toch goed in en werd er gezongen, geproost en gedanst.

Het voorgerecht werd geserveerd. Een heerlijke Assiètte Provençale werd verzorgd door mijn favoriete restaurant van hotel le Guintrand. Christine met haar man en hun twee zonen bestieren daar de keuken en restaurant en ik kan het u van harte aanbevelen. Dus een heerlijk Assiètte Provençale met een plak crespeou, dit is een verfijnde omelet in laagjes gemaakt van tomaat, tapenade en verse provençaalse kruiden, een heerlijke caviar d'aubergines en een caillette in een verse tomatensaus. De ingrediënten voor een caillette zijn het geheim van de slager! Gewoon proeven... niet teveel bij nadenken... het is heerlijk (sprak zij!).

Een nieuwe liefde...

Een vrouw met ballen...

"Gouwe handel ...!"

Er moet me iets van het hart...

"Wat een weer...!"

"Koud !!!"

A night at the Opéra...

Franse bureauladen.

Het jachtseizoen is weer open.

Gestolen goed...

Huur-vandalisme.

Back to Basic

Allemaal beestjes...

De Franse medische zorg

"De vos"

Een zeer hart en een zeer been...

"Watjes!"

Zelfs de kleerhangertjes zijn allemaal hetzelfde...

"Watjes!"

Ja, je moet wat zeggen.niet? Zelfs als er geen stuifmeel van de platanen in de lucht hangt... maar ok. Met mijn baguetjes onder mijn arm en een zak croissants loop ik naar buiten. Ik maak Pax los van het haakje. Tot mijn grote schrik wordt Pax opeens aangevallen door een agressieve loslopende donkerbruine labrador. Ik kon zo snel niet zijn riem loslaten en ik raak meteen verstrengeld in riem en twee vechtende honden. Brood valt op de grond, portemonnee valt op de grond plus de inhoud rolt over de stoep. De labrador bijt in mijn kuiten en knieholten. Pax vecht als een leeuw om het vrouwtje te beschermen. De labrador druipt af en daar zit ik... snikkend op de grond. Helemaal overstuur. Scheur in mijn rok, allemaal bloed aan mijn been. Best een flinke beet. Dit kan ik er verdorie nog net allemaal bij hebben. Een eind aan je relatie, en een labrador die aan je kuiten hangt.

Met een zeer been en een zeer hart strompel ik naar huis. Daar aangekomen zien mijn Belgische gasten dat er iets verschrikkelijks mis is. De twee lieve dames ontsmetten de wond en laten mij mijn verhaal doen... Als ik weer een beetje van de schrik bekomen ben denk ik: Die fokker hè... daar in Groningen, waar ik Pax ooit gekocht heb, direct na mijn echtscheiding... die man had gelijk... Hij heeft mij toen ooit gezegd, toen ik samen met mijn dochters Pax had uitgezocht: Mevrouw, dit zal in uw leven de enige man zijn waar u op kunt bouwen... deze is trouw en gaat voor u door het vuur."

Mijn Pax!!! Mijn held!!!

Pax kop

Potverdorie, ik heb helemaal geen zin om daar op te antwoorden... Ze is altijd allervriendelijkst hoor, maar ze heeft een speciale techniek om vragen te stellen dat je er beleefdheidshalve echt niet onderuit komt.

"Oui ça va... non, je ne suis pas triste... juste une petite allergie aux pollens je crois ! "

Na een onhandig telefoongesprek en een "babylonische spraakverwarring" is er plotsklaps een einde aan mijn relatie gekomen. Diep in gedachten, waarom toch, loop ik 's ochtends met Pax braaf aan zijn riem naar de bakker in het dorp om brood te kopen voor mijn gasten. Overal even snuffelen en 100.000 plasjes... Ja, hij moet tenslotte laten weten aan zijn collega's dat hij óók in het dorp was.

De bakker heeft een slim haakje gemaakt naast de ingang van de bakkerswinkel. Zo kunnen klanten die s'ochtends zijn overheerlijke croissantjes komen kopen meteen hun hondje voor de ochtendwandeling meenemen en deze aan het haakje buiten vastmaken. 'Toutou' moet braaf buiten wachten. Mijn Toutou maak ik ook vast aan het haakje en Pax gaat braaf zitten wachten tot ik weer buiten kom.

Altijd weer gezellig bij de bakker. Zo gezellig dat 'madame de bakker' een koffieapparaatje heeft gekocht en een zitje heeft gemaakt in de winkel zodat de klanten er bij kunnen gaan zitten met een kopje koffie, à raison van 1 euro, om het weer en de dorpsroddels door te nemen... Héél slim... die 'madame de bakker'.

Ohh nee... Madame la Fleuriste is er ook... En ik weet niet hoe ze het weet of ziet... maar ze ziet het! "Mais Helena... Ça va? T'es un peu triste, non?"

Een zeer hart en een zeer been...

Maar goed dat ik even in de auto was blijven zitten.

Zijn handen afvegend aan een smoezelige doek vroeg de boer wat hij voor mij kon betekenen.

"Je veux quatre poules s'il vous plait... mais vivant!!!" Hij moest even grijnzen en zag wel dat ik een beetje wit om mijn neus was. We gingen samen met een kartonnen doos, waar volgens mij maar twee kippen in pasten, naar de grote kippenschuur. Ik wilde een zwarte, een roodbruine en twee witte kippen. De boer dook tussen zijn kippen, die alle kanten op stoven. En in een mum had hij een zwarte een roodbruine en twee witte kippen in de doos gepropt. Snel afgerekend en wegwezen hier, dacht ik.

Onderweg in de auto begonnen de kippen een beetje te bekomen van de schrik. Er kwam leven in de brouwerij... U voelt het al aankomen... de deksel ging langzaam open en de roodbruine dame stak haar kopje nieuwsgierig naar buiten... Nou, ik kan u vertellen, dat is niet prettig als je achter het stuur zit met 80 km per uur. Dus auto aan de kant. Inmiddels was de roodbruine dame al ontsnapt uit de doos. Daar sta je dan langs de kant van de weg... Kippen vangen op de achterbank in je auto... Heb zo in mezelf moeten lachen... Ja... je maakt wat mee hier in La Douce France...

Gelukkig had ik Pax, mijn hond niet bij me... Maar de kippendames zaten weer in de doos. Mijn tas en de krik er boven op... Pffff... wat een avontuur!

Bij mijn vriend aangekomen... niemand thuis! Wat nu? Ja het was een verrassing... Doos op de keukentafel gezet en nu maar afwachten wat hij ervan vindt... Ik hoop dat het deksel dichtblijft...

In de loop van de middag ben ik op stap gegaan. Naar Sarrians, naar Mazan, naar Monteux etc. etc. De een had geen kippen, maar wel eieren. Dit snapte ik even niet... maar soit. De volgende... Oh jeee... wat een ellende! Zoveel op elkaar gepropte kippen en konijnen had ik nog nooit gezien. Gelukkig werd er op dat moment niet geslacht... dat had ik niet overleefd. Naar de volgende. Een groot bedrijf met grote kippenschuren. Du moment dat ik het erf opreed, kwam de boer uit een schuur met een klant en een grote bruine kip die hij aan één poot ondersteboven vasthield. Het beestje stribbelde flink tegen. Hij ging ermee naar een ander schuurtje. Ik was al op mijn hoede... en wilde dus niet ongewild getuige zijn van een bloederig slachttaffereel. Want zo zag het er wel naar uit.

Ik bleef dus netjes even in mijn auto wachten tot ik zeker wist dat ik niet met die kip geconfronteerd zou worden. Ik hoorde even fel kakelen en het gefladder van veren en toen was het stil. Nog even 10 minuten gewacht tot de klant met een kartonnen doos in zijn auto stapte. De boer wenste zijn klant een bon anniversaire. Nou, dat kon je van die kip niet meer zeggen. Die ligt op dit moment in de marinade denk ik voor de verjaardagslunch morgenmiddag. Toen ik bij de boer in zijn schuurtje kwam zag ik waar ik al bang voor was: een groot bebloed mes en allemaal veertjes op een houten tafeltje... Ja, die kip had het dus niet overleefd. Maar beter door een vakman aan zijn einde komen dan door een amateur op de keukentafel.

Je veux quatre poules s'il vous plait... mais vivantes !!!

"Bonne nuit ma poulette...xxx", was het sms'je dat ik gisteravond rond 23.00 uur kreeg van mijn vriend. U weet nog wel, die ruige man van het Franse platteland met zijn harde handen en zijn haar altijd in de war... Ik lag op de bank naar de tv te kijken en dacht: Ja, het is inderdaad tijd om naar bed te gaan. Kom, snel tanden poetsen, een beetje nachtcrème op om het verval aan het gelaat wat te vertragen en dan met sokken aan naar bed... Het is hier koud op dit moment. Het vriest.

Ik lag net onder de wol toen mijn mobiele telefoon op het nachttafeltje weer een sms'je binnenkreeg... Er zal toch niks met mijn dochters in Nederland zijn, denk ik dan. Zo laat nog... Nee, het was mijn vriend. "Toutes mes poules sont mangées par le renard, oublié de fermer la porte!". Een vos had die avond al zijn kippen om zeep geholpen. De deur van het kippenhok was niet goed afgesloten. Vossen komen nu dichter bij huis omdat het zo koud is. Mijn vriend was voor het slapen gaan nog even naar buiten gelopen om een frisse neus te halen en zag meteen tot zijn grote schrik dat er zich een bloedbad had afgespeeld in het kippenhok. Overal veren en bloedsporen en geen kip meer te bekennen. Alleen de haan had zich weten te redden. Die zat boven in de appelboom. Ik vond het zo triest. Zo'n grote stoere man, met zo'n klein hartje. Hij was zo trots op zijn kippen en bracht altijd een mandje eieren voor mij en mijn gasten mee.

Zo vlak voor het slapen gaan zijn dit geen leuke berichten, dus dit heeft mij de hele nacht bezig gehouden. Die vos is trouwens wel een oude bekende. Als ik hier savonds van Bedoin naar Mormoiron rijd, steekt hij vaak steeds op dezelfde plek de weg over. Ik kijk er altijd naar uit of ik hem weer zie. Zijn oogjes reflecteren dan in mijn koplampen en met zijn mooie staart met witte pluim is het natuurlijk een prachtig dier als hij de weg overschiet. Maar nu even niet! Rot vos!

De volgende morgen heb ik meteen twee vriendinnen gebeld. "Waar kan ik hier kippen kopen?"

"De vos"

Drie weken later ging ik op contrôle bij de desbetreffende specialist.

In de ontvangstruimte/afsprakenbureau zaten drie secretaresses. Bij een van de secretaresses zat een klein meisje van een jaar of drie op haar knietjes op het bureau een tekening te maken. "Pour Maman". Maman had een baby in de buik en moest die even aan de dokter laten zien, babbelde ze. Een andere secretaresse had een baby in haar linkerarm, gaf deze met haar linkerhand de fles, met haar linkerschouder had ze haar telefoon vast en met haar rechterhand zat ze te schrijven... da's pas multitasken. De moeders waren even in gesprek met hun behandelend arts.

Ik zat even later in mijn auto en dacht... Hoe is dit allemaal mogelijk? Iedereen is ontspannen, vriendelijk en flexibel... En al het werk gaat gewoon door. En er zijn géén wachttijden... Hier moet ik echt een column over schrijven...

"Komt u maar meteen, dan kijken we even." Moet je je voorstellen, op zaterdagochtend 10 voor half 9 zat ik al bij de KNO-arts.. Dat maak je in Nederland toch niet mee?

Je rekent hier ook meteen je consult met de arts af en het bedrag staat binnen 48 uur, netjes door je verzekering terugbetaald, weer op je rekening. Volgende consult op maandagochtend. Toen moest ik even een half uurtje wachten. Na de behandeling wilde ik betalen. "Non non..." zei de arts. "U heeft even moeten wachten, dit consult reken ik niet..." Nou ja.....?

Dit najaar had ik een afspraak bij een andere specialist. Omdat het in het Frans soms toch nog een beetje moeilijk kan zijn had ik mijn lieve Franse vriendin Cathy meegenomen voor morele en taalkundige bijstand.

Het zou even een naar onderzoekje zijn, dus kreeg ik een roesje van lachgas toegediend. Mijn vriendin mocht tijdens het onderzoek gewoon bij me blijven en mijn hand vasthouden; we hebben samen vreselijk moeten lachen. Ik, omdat ik het gevoel had dat ik een fles wiskey op had en zij, omdat ik zo'n wartaal uitsloeg. Onderzoek was achter de rug... niks van gemerkt.

Een week erna zou ik opgenomen worden in het ziekenhuis. Daar maakte ik kennis met de anesthesist. "Bonjour Madame. Je suis votre marchand de sable." Met andere woorden: "Dag mevrouw, ik ben uw Klaas Vaak." Op de operatietafel vlak voor de ingreep zag ik hem weer. "Je vois que vous êtes hollandaise, madame." Hij kende nóg een Hollander... Dave!! "Hoe ging dat chanson ook al weer?", vroeg hij. "Ohhh ja!" En samen met de zusters begonnen we te zingen: "Dansez maintenant......!" en toen ging bij mij het licht uit...

Het seizoen was erg druk... en daarna heb ik even kort in de lappenmand gelegen... Maar we zijn er weer.

En over die lappenmand, daar wil ik het nu even over hebben.

In Nederland heb ik toch ook diverse ervaringen gehad met ziekenhuizen en specialisten. Maar hier werkt dat toch anders. Héél anders.

De ervaring hier is dat je meestal meteen bij een specialist terecht kunt. Geen wachttijden van drie maanden. Nee hoor... dezelfde week en je hoeft ook niet dagen op een uitslag te wachten... die krijg je meteen mee. Netjes in een mapje. Je moet hier wel zelf een dossiertje aanleggen, want het ziekenhuis en de specialisten bewaren je röntgenopnames en dossiertjes niet. Dus moet je naar een ándere arts of specialist, dan neem je al je papperassen én je 'carte vital' netjes zelf mee. Wel zo veilig vind ik i.v.m. je privacy.

Zo had ik deze zomer last van een oorontsteking en moest ik naar de KNO-arts. Ik was die donderdagmiddag toch in de stad en ging er even langs om een afspraak te maken. "Wacht u even een klein momentje, dan zal ik meteen even kijken", zei de alleraardigste dokter. Oké... diagnose gesteld. Ik moest om de dag terugkomen voor een kleine behandeling. Het was donderdag, dus de volgende behandeling zou zaterdag zijn. Geen probleem. Zaterdagochtend vóór 8 uur kon ik al terrecht in de kliniek. Dus voordat mijn gasten hun ontbijt kregen, was ik al bij de KNO-arts geweest.

En samen met de zusters begonnen we te zingen: "Dansez maintenant......!"

Twee weken geleden werd ik op een zaterdagochtend wakker met twee knallende oren. Het was kwart voor acht. Ik dacht... ik bel... en ja hoor...

De Franse medische zorg

Ik was met Pax in het bos aan het wandelen. Pax was weer verdwenen, maar hij draagt een belletje. Zo kan ik altijd horen waar hij ongeveer uithangt. Maar toen hoorde ik een korte felle jank en ik zag hem uit de struiken langzaam naar me toe lopen. Meestal rent hij zijn poten onder zijn lijf vandaan. Maar deze keer was er duidelijk iets aan de hand... Maar ja... dat kon hij dus niet vertellen. Hij was niet in orde en jankte zachtjes en ging bibberend aan mijn voeten liggen. In de loop van de avond kreeg hij een hele dikke kop. Het leek gewoon een andere hond. Een buldog in plaats van een Duitse staande. Hij kreeg ook moeilijkheden met ademhalen. Dus... meteen in de auto en naar de dierenarts. Die zag meteen wat er aan de hand was en gaf Pax een injectie. Pax was waarschijnlijk door een adder gebeten. Dus enge beesten die heb je hier ook!

Waar je 's avonds ook een beetje rekening mee moet houden, zijn de wilde zwijnen die zomaar ineens voor je auto in het donker de weg oversteken. Net als je denkt dat de hele familie is overgestoken, komt er nog een kleintje achteraan hobbelen. Wel een leuk gezicht, maar toch oppassen geblazen.

En om het nou helemaal spannend te maken... er is onlangs een dode wolf gevonden op de Mont Ventoux. De laatste jaren gingen al de geruchten dat er weer wolven op de Mont Ventoux gesignaleerd waren en nu was er dan eindelijk het bewijs. Maar bij mij zijn geen wilde zwijnen en wolven hoor. Ik heb de beste beveiliging... Ik heb Pax!

Iets minder gezellig zijn de schorpioentjes. Maar ach... deze zijn zo klein en doen eigenlijk weinig kwaad. Maar ik zet ze wel buiten als er eentje zich in mijn huis heeft gewaagd. Het schijnt dat gedroogde lavendel op je vensterbanken goed werkt tegen ongewenst schorpioenbezoek. Ze zien er nou ook niet op zijn vriendelijkst uit en hebben in mijn ogen de schoonheidsprijs ook niet gewonnen. Ook knap dat zo'n beestje van enkele centimeters een aanvalshouding aanneemt, zelfs tegen een mens als hij zich bedreigt voelt. Ze zijn echt niet bang. Maar de reactie van mijn gasten, die volgens mij teveel horrorverhalen hebben gelezen... Panisch als ze een schorpioentje zien. Maar dat is het onbekende denk ik. Ik vind een wesp enger. Alleen oppassen als je in de tuin werkt en je een steen oplicht... daar zitten ze vaak onder.

Je ziet ook wel eens een onschuldige hazelworm lekker opgerold in het zonnetje liggen. In het begin schrok ik me rot... Een slang...! Ja weet ik veel... als gewezen stadsmens. Maar ach als je dat eenmaal weet. Maar ik ben nog steeds te eigenwijs om in de tuin handschoenen te dragen. Want bij mij zijn geen enge beesten!!! Maar in de vrije natuur moet je altijd een beetje oppassen. Ook hier. Er zijn hier natuurlijk ook teken en steekvliegen. Maar een paar weken geleden was ik toch wel erg geschrokken.

De eerste kennismaking met een Provençaals beestje is meestal voor iedereen de cigale. Het mannetje dat met zijn gezang het vrouwtje wil verleiden. Wel een romantisch idee, dat er in je tuin diverse mannetjes zo vreselijk bezig zijn en hun best doen om een vrouwtje te verleiden.

Als ik dan op mijn terras zit met een lekker glaasje en in aangenaam gezelschap moet ik eerlijk bekennen dat het mij óók wel wat doet.

Tegen het vallen van de avond scheren vaak vleermuisjes over het zwembad. Ik dacht eerst dat het zwaluwtjes waren. Maar het waren vleermuisjes op vliegjesjacht.

Waar mijn gasten soms een beetje van schrikken als ze liggen te zonnen aan het zwembad, zijn de hagedisjes die razendsnel over mijn terras rennen. Het lijkt net of ze hun kleine pootjes niet willen verbranden aan de door de zon gloeiend heet verhitte tegels. Leuk hoe ze dan diagonaal hun pootjes oplichten om ze even af te laten koelen als ze even stilstaan. Pax, mijn hond, die er dan als een idioot achteraan rent en dan als een kat op de loer blijft liggen tot het beestje zich weer voorzichtig durft te tonen.

Pax zijn eerste culinaire kennismaking met een hagedis was voor hem geen succes. Na een succesvolle jacht op een hagedis probeerde hij het beestje meteen te verorberen. Maar ik geloof dat het niet in de smaak viel bij hem... Heb nog nooit een hond zo'n vies gezicht zien trekken. Het blijft nu alleen nog maar bij de jacht en de achtervolging... Maar deze beestjes zijn vrij onschuldig en ze horen voor mij ook bij de Provence.

Allemaal beestjes...

Heerlijk warm was het in het chalet met een knetterend vuur in een openhaard waar makkelijk een heel everzwijn aan het spit in kon. Een waslijn dwars gespannen door de ruimte waar was overheen hing te drogen. Hertengeweien overal en enkele jachtgeweren in een hoek. Voor de haard een grote doos waarin een jachthondenmoeder met 3 puppy's lag te slapen. Er stond een grote eettafel gedekt met een onsamenhangend servies met een heerlijke zelfgeschoten reebout en een fantastische rode wijn. Kaas en een zelfgestookt digestief. " Kijk..." denk ik dan... "hier gaat het uiteindelijk allemaal om. Terug naar de eenvoud. Meer hebben we echt niet nodig om gelukkig te zijn..."

Als mijn vriendinnen uit Nederland weer eens op bezoek komen, dan merk ik dat ik zó aan het veranderen ben. Die meiden, de allerliefste vriendinnen die je je maar kunt wensen hoor, zeulen koffers vol met Prada schoenen en merkkleding mee. Beautycases vol met dure cosmetica en sierraden. En hun gesprekken gaan vaak over cosmetische chirurgie, make-up en mode. Ze moeten dit vooral blijven doen hoor en ik hoop dat ze er heel erg gelukkig mee zijn. Ik was ook zo. Maar het leven hier aan de voet van de Mont Ventoux is zo anders en dat heeft ook zijn invloed op je persoonlijke zijn.

Mijn vriend had mij en mijn vriendinnen uitgenodigd. We zouden bij een vriend van hem, die in een houten chalet voorbij Chalet Reynard op de Mont Ventoux woont, gaan eten. Mijn lieve vriendinnen hebben mijn vriend nog nooit ontmoet en kennen hem alleen van mijn verhalen. Die stoere ruige man met zijn grote harde handen en met zijn haar in de war met een dito vriend in een chalet in een verlaten omgeving, 's nachts in de bossen, in de sneeuw, boven op de Mont Ventoux....? Nee, dat vonden ze toch maar een beetje eng, denk ik. Dus de dames zijn thuisgebleven en ik ben alleen gegaan. Een heel andere wereld. Overdag was het hier in het dorp in de 20 graden en hebben we 's middags heerlijk in de tuin geluncht en 's avonds op de Mont Ventoux rond 23 uur sneeuwt het vlokken sneeuw zo groot als pingpongballen en moet je je sneeuwkettingen om.

Back to Basic

Ja... ze heeft een vriend... al een tijdje hoor. Een hele ruwe bolster met een hele blanke pit. Een ruige stoere Fransman. Een man van het Franse platteland met gespierde armen, harde handen, een houthakkersshirt, soms een baardje en altijd zijn haar in de war.

Helemaal niet het type man waar ze in Nederland voor viel. Geen golfclubs bij hem in de hal. Geen poloshirts en strakke pakken. Geen zakendiners en overvolle agenda's.

Nee een man die 's ochtends zijn kippen voert en mij dan voor dag en dauw uit bed belt om vol trots te vertellen dat er die nacht het eerste kuikentje uit zijn ei is gekropen.

Hij brengt geen bloemen voor me mee van een trendy bloemenzaak, maar tomaten, courgettes en sla uit zijn eigen groentetuin, verse eieren en soms een wildzwijnbout.

Als 's avonds mijn gasten allemaal lekker in hun bedje liggen, komt hij langs en drinken we samen een heerlijke fles rode wijn en genieten we van de sterren en de stilte van de Provençaalse nachten. Geen vermoeiende gesprekken over veeleisende klanten, personeel en buitenlandse beursbezoeken. Nee, er wordt gesproken over kunst, muziek, literatuur, lekker eten, zijn en mijn kinderen en hoe trots we op ze zijn. En we lachen en huilen samen.

Het leven hier op het Franse platteland is zo... zo... anders dan het leven wat ik in Nederland had. Niet voor niets dat ik besloot na een hersenbloeding om het hectische en drukke Nederland te verlaten. Als klein meisje heb ik altijd gezegd: "Later als ik groot ben, dan ga ik in Frankrijk wonen, in een gezellig huisje met kippetjes, een groentetuintje en een bloemetjesjurk." Ik geloof dat het er aardig op begint te lijken.

Ik kwam in de slaapkamers en de kinderen hadden met stiften in bed gelegen en poppetjes willen knippen van de antieke lakens. De moed zakte me helemaal in de schoenen. Is dit nou wat mensen achterlaten nadat je ze iedere dag aan het zwembad een hapje en een drankje aanbied en je ze het op alle mogelijke manieren naar hun zin wilt maken. Ik had al gelijk spijt van mijn beslissing om gîtes te gaan verhuren. Een week later stond er ineens een vernietigende kritiek van deze mensen op de verhuurwebsite.. De brutaliteit!! Ik ben er weken boos van geweest. Maar de rest van het seizoen heb ik alleen maar heel leuke en lieve mensen te gast gehad. Mensen die je zo tot je vrienden- en kennissenkring zou willen toevoegen. Ik kreeg kadootjes, tekeningen en bloemen. En de gîtes waren meestal alweer brandschoon gepoetst vóór hun vertrek.

Dus...Ik ga zometeen een schuurpapiertje zoeken in de garage en mijn lusten botvieren op het tafeltje. Weer iets om de gîtes nog leuker en gezelliger te maken... Laat het nieuwe seizoen maar beginnen. Ik heb er zin in...!

De tweede huurders van het seizoen meldden zich aan. Een Nederlands echtpaar dat heel deftig Engels sprak met hun twee kinderen... .Ik begreep niet waarom, maar misschien is dat heel erg chique. Nou ja... soit! Maar ik had al vanaf moment één een naar gevoel. Het klikte op de een of andere manier helemaal niet. Hoezeer ik ook mijn best deed. Nou ben ik ontzettend zuinig op mijn spulletjes en wil het ook graag netjes en verzorgd weer aan de volgende huurder aanbieden... Nou... hier ging het dus finaal fout. De kinderen gooiden tijdens hun verblijf handen vol grind in het zwembad! En pappa en mamma gaven geen kick. Misschien was het iets te moeilijk om dit in het Engels tegenhun kinderen te zeggen. Ik was zóóó blij dat ze weer vertrokken waren na een week. Maar dit was nog niet het ergste. Later op de dag stond ik met het schone beddengoed en de stofzuiger voor de deur om de gîte te gaan poetsen. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de deur opendeed.

Een ramp! De gloednieuwe kookplaat helemaal vol ingebrande voedselresten. Niet meer schoon te krijgen. Die moest vervangen worden. Het aanrecht helemaal vol afwas en etensresten. Volle kapotte vuilniszakken in de woonkamer. Overal lege flessen. De wasmachine stond aan op het kookwasprogramma met één tafelkleedje erin. Koffiedrab overal op de keukenvloer. Danoontjes tussen de kussens van de bank. Toilet verstopt. In de badkamer flessen shampoo tegen de muren en plafond leeggeknepen en de badkamervloer stond helemaal vol water. Ik heb echt een potje zitten janken.

“Zeg... Wat doe jij eigenlijk zo de hele dag daar in Zuid-Frankrijk? Verveel jij je onderhand niet te pletter daar?” Dit wordt mij vaak gevraagd door vrienden en kennissen die Zuid-Frankrijk alleen als vakantieland kennen. Maar het is hier net als in Nederland, gewoon werken hoor... Ook in de winter...

Maar vandaag even niet... Het is stralend mooi weer en ik ben weer even naar de brocante markt geweest in Carpentras en heb weer een schattig tafeltje gevonden.

Mijn handen jeuken om het tafeltje zo te gaan schuren en schilderen en in een van de gîtes te plaatsen... Schemerlampje erop met een vaasje rozen en een antiek boekwerkje, even schuiven... Ja... zo staat het het mooist. Even op de rand van het bed gaan zitten en mijn aanwinst bewonderen... Dan ben ik weer zo trots. Van niets iets maken... dat is het liefste wat ik doe... Duur iets gaan kopen in een interieurzaak, dat vind ik geen kunst. Maar een ding waar iedereen zijn neus voor ophaalt met een likje verf en wat fantasie omtoveren tot een pronkstukje, dat is mijn passie.

Maar eerst even in het zonnetje op het terras deze column afschrijven. Het is 18 graden... glaasje rosé... Heerlijk.

Ja, het nieuwe verhuurseizoen van de gîtes en de gastenkamer mag van mij weer beginnen... Het is zo fijn als mijn gasten gearriveerd zijn en ik ze, na een welkomstdrankje, naar hun gîte begeleid. En dan bij het openen van de deur de ohhhh's en de ahhhh's te horen. En: "Wat mooi... en wat gezellig ingericht..." en "Ik zou hier goed kunnen wonen" of "Wil je ons huis ook komen inrichten?" Mijn meeste gasten komen dit seizoen ook weer terug. Ik vind het ook erg belangrijk dat het gezellig, schoon en comfortabel is.

Maar er zijn ook gasten die er genoegen in scheppen om de boel willens en wetens finaal te verruïneren. Zo gebeurde vorig jaar zomer het volgende.

Ik was apetrots... de nieuwe gîtes waren klaar ... spiksplinternieuw... alles fris, schoon en netjes.

Huur-vandalisme

Nou moet u weten dat Pax, mijn hond, en Gizmo, mijn kat, elkaar niet kunnen verdragen en ik onder invloed van de winterkir(tjes) vergeten was Gizmo buiten te zetten. Boom lag languit in de woonkamer. Alle ballen in scherven.

Gizmo boven op de kast. En Pax, mij met een stuk kerstslinger achter zijn oor, van onder te tafel aankijkend. Doodsbang dat ie op zijn lazer zou krijgen.

Daar stond ik dan… Helemaal beduusd voordat alles tot me doordrong... "Ja", dacht ik, "Gestolen goed gedijt ook niet." Mijn kleding en auto vol hars, een woonkamer vol gebroken kerstballen en een eenzame kerst... Volgend jaar kóóp ik een boom!!!

ik durf normaal gesproken nog geen zeepje uit een hotelkamer mee te nemen, laat staan een kerstboom van de Mont Ventoux..."Oké... kom, zagen Leen! Niet lu...., maar poetsen!!" Op dat moment realiseerde ik me dat ik kerst begon met een misdaad!

Wat een kerstgedachte! Ohh zo spannend. Nou hebbes... kofferbak open... mmhh… hij paste niet. Ja wat nu... oké... op de achterbank dan maar.

Pax moest maar even naast mij in de auto. Alles plakte van het hars en de dennennaalden prikten door mijn handschoenen en lange broek. Glunderend en met een golf adrenaline door mijn lijf reed ik de Mont Ventoux af richting Mormoiron. Het rook heerlijk naar kerstboom in de auto. "Ach, wie mist er nou een boompje?", dacht ik mijn kerstmisdaad voor mezelf goed pratende.

De boom had ik even in de woonkamer tegen de kast gezet. "Vanavond ga ik hem versieren met kerstmuziek aan en een heerlijk glaasje rode wijn met een scheutje Sirop Chataigne. De winterkir! Probeer het maar eens... Heerlijk.

De boom stond er prachtig bij... Lampjes aan en alle familieherinneringen aan kerst in de boom.

Tevreden, een beetje tipsy en zelfingenomen ging ik naar bed. Ik zou deze kerst voor het eerst in mijn leven alleen zijn en dan mag je er toch voor jezelf iets speciaals van maken vond ik.

Midden in de nacht... Een klap en gerinkel. Geblaf en kattengejank. Ik zat rechtop in mijn bed...

Vorige week zag ik ze alweer staan bij onze bloemiste, annex "Gossip Girl", in het dorp. De kerstbomen...!! Duur... maar ja... dan heb je hem ook legaal. En nadat ze mij weer op de hoogte had gebracht van alle dorpsroddels en ze mij het hemd van het lijf had gevraagd betreffende mijn wel en wee heb ik er maar een bij háár gekocht.

De meeste kerstbomen die je hier koopt zijn al kaal als je er mee thuiskomt, dus ik wilde een verse. En waar staan de verse? Juist... Op de Mont Ventoux.

Vorig jaar zomer had ik er al eentje op het oog op de Ventoux. Hele mooie boom, lekker dik in de takken en vol in de naalden. Niet te groot.

Zou prima in mijn kofferbak en nog beter in mijn woonkamer passen.

"Jij wordt de mijne", dacht ik iedere keer als ik er langs kwam. Hij stond niet te dicht bij de openbare weg en ik kon er met de auto bij dus... zo gefikst.

En wie mist er nou een kerstboom hier op de Mont Ventoux ?

6 December vorig jaar ging ik gewapend met een kleine tronconneuse (kettingzaag) rond het middaguur als een dief op pad.

Etenstijd is het beste moment, want dan zit hier iedereen aan tafel. Dus ik liep weinig risico om betrapt te worden. Ja… want er staat een hele flinke boete op... Je mag zelfs geen dennentak meenemen... en de boswachters hier zijn niet voor de poes.

Nou... daar stond hij dan... mijn kerstboom voor het jaar 2010! Auto achteruit op het keienpad geparkeerd zodat ik meteen weg kon scheuren als het gestolen object in mijn kofferbak was verdwenen. Ik deed het in mijn broek!!

Gestolen goed...

Maar het kan ook nog anders... Laatst was ik bij vrienden in Flassan. En na een heerlijke maaltijd met diverse (ik weet echt niet meer hoeveel...) glazen rode Saint Pierre besloot ik, in hoeverre ik nog toerekeningsvatbaar was, om de nacht toch maar daar te verblijven...

's Ochtends rond half 5 werd ik wakker door het gekraai van een haan. En nee hoor... nóg een haan! Ik lag dit een tijdje aan te horen en dacht me omdraaiend op mijn andere zij: "Ik zou toch nog best wel even willen slapen, kan iemand die beesten (bij wijze van spreken dan...) hun nek niet omdraaien". Ja zo denk je als je een nacht flink doorgezakt bent. Opeens... Twee knallen van een jachtgeweer... en daarna was het stil... doodstil, met de nadruk op dood. Waarschijnlijk de buurman die vanuit zijn slaapkamerraam met zijn karabijn een einde maakte aan het ochtendduet van twee van zijn hanenheren. Hierna heeft hij, dacht ik, zijn karabijn in de hoek naast zijn bed tegen de muur geplaatst en is weer tegen het warme lijf van zijn vrouw aangekropen..

Wat zal ze hem vanavond voorzetten...? Ik denk Coq au Vin... En dan nog wel van twee hanen!

Ik kijk al uit naar de stoofschotels van wild en de maaltijdsoepen die in de winter langzaam op mijn houtkachel gaar pruttelen. De gestoofde peertjes en pruimen, het zelfgebakken brood en niet te vergeten de paddenstoelen. Ik ga weer paté en terrines maken van haas en fazant met appeltjes.

Mijn buurman vertrekt morgenvroeg weer voor zonsopkomst met zijn jachthonden richting Mont Ventoux. 's Avonds komt hij dan thuis met soms een everzwijn of een hertje en enkele fazanten. Misschien komt hij morgenavond even bij me langs met een boutje voor mij van het een of ander, of een haas of een konijn.

Begrijp me goed... Ik ben vóór de jacht, mits dit verantwoord wordt uitgeoefend. Want een beestje dat zijn hele leven vrij rondgelopen heeft in de natuur en hier een grasje en daar een kruidje eet, fris water drinkt uit de Toulourenc en dan geheel onwetend en onverwacht in één klap aan zijn einde komt, is toch iets vriendelijker dan de dieren die hun hele leven opgesloten hebben gezeten, vol stress in overvolle veewagens vervoerd worden naar het abattoir en dan opgejaagd door een stel veehandelaren stijf van de adrenaline in de slachtlijn staan te wachten op een vreselijk einde...

Vanochtend werd ik iets na zonsopkomst gewekt door jachtgeweerschoten en bij het openen van de luiken van mijn slaapkamerraam ruik ik het. Ja… het is de eerste echte herfstdag.

Er hangt een dunne nevelsliert in het dal. En de geuren van houtvuurtjes en druivenmost mengen zich tot een echte herfst melange. De vindange is bijna voorbij en in het zwembad drijven de eerste bladeren van de vijgenboom.

Dit is voor mij het allermooiste seizoen in de Provence. De kersen- en abrikozenbomen en wijnvelden kleuren rood, geel en donkerbruin en het licht op de flanken van de Mont Ventoux is aan het einde van de namiddag onbeschrijfelijk mooi.

Gisteren hebben, Pax en ik een wandeling gemaakt door de wijnvelden rondom Sainte Colombe. Ik heb gesnoept van druiven en de heerlijkste bramen. Heb walnoten en amandelen geraapt. En Pax... die volgde zijn jachtinstinct en was vrij snel verdwenen in het struikgewas. Ik was even neergestreken bij het Mariakapelletje en heb genoten van de ondergaande zon en onze oogst van de wandeling. "Een warme chocolademelk... of misschien toch een glaasje Calvados zou nu niet verkeerd zijn". Dus... "Kom Pax...!! We gaan naar huis...!" Het leek op een gegeven moment ook wel of de kogels ons om de oren vlogen.

Ja... het jachtseizoen is open. En dan beginnen mijn culinaire inspiraties weer te kriebelen.

Het jachtseizoen is weer open

Eindelijk... De data dat de eerste gasten arriveren komt in zicht. Maar er is nog steeds geen elektriciteit en geen water aangesloten. Nou, dan word je toch wel een beetje zenuwachtig. EDF en SDEI (nutsbedrijven) gebeld... en... nee hoor... ze weten nergens van! De beroemde Franse bureauladen. Hier dus wel. In november alles aangevraagd en er is zelfs geen dossier… ongelooflijk! Complete paniek. Dan is het fijn dat je vrienden hebt die in de telefoon klimmen en belangrijke bobo's kennen bij de diverse instanties.

27 mei 2011... Iedereen is aanwezig; mijn dochter om te helpen met schilderen, de loodgieter, de elektricien, de (tot over zijn oren verliefde) aannemer, metselaars, timmermannen. Het is een rep en roer. En… aan het eind van de middag gaat eindelijk het licht aan en spoelt het toilet door... Iets wat toch wel prettig is als je een gîte hebt gehuurd.

28 mei 2011… De eerste gasten staan voor de deur... Alles net op tijd klaar… pffffffff. Een paar dagen later loop ik door mijn tuin en zie iets glinsteren tussen de lavendel... de watermeter! Vergeten aan te sluiten door de mannen van het waterleidingbedrijf... Mooi zo laten... Geen slapende honden wakker maken... Mijn tuin is nog nooit zo groen geweest. Voordat ze dit ontdekken in hun bureauladen...

En inderdaad, precies 6 maanden later valt de vergunning op mijn Franse deurmat. Keurig... Geen vertragende Franse bureauladen bij 'la mairie' in Mormoiron.

Ik heb op mijn website www.leventdetoile.nl geplaatst dat er voor het seizoen 2011 enkele gîtes te huur zijn. Kwestie van bluf en lef. Meteen komen de eerste reserveringen al binnen. Maar er staat nog helemaal niets! Alleen onkruid en hondendrollen (van Pax...) Ja... dan wordt het spannend.

Je wilt je gasten toch iets meer aanbieden dan alleen een veld onkruid onder de stralende zon. Gelukkig heb ik een schat (inmiddels van mijn dochter...) van een aannemer gevonden en hij heeft in 5 maanden tijd de gîtes gebouwd en mij in momenten dat ik in de stromende regen met mijn map bouwpapieren en aanvragen in mijn armen stond te huilen, omdat ik het ook allemaal niet meer wist, moreel gesteund. Er komt dan zoveel op je af.

Na mijn beslissing op de markt in Carpentras een chambre d'hôtes te gaan beginnen duik ik nietsvermoedend in de bureauladen van de Franse bureaucratie.

Papieren...!!! Daar zijn ze dol op, hier in dit land. De chambre d'hôtes is geen probleem. Ik heb ruimte over in mijn huis en na een beetje heen en weer geschuif van wat meubels en wat leuke foto's op diverse websites, waaronder ook de www.dekaleberg.nl, is er geen weg meer terug.

Tijdens de succesvolle zomer van 2010, ben ik op mijn terras gaan zitten met een glaasje rosé, een A4-tje millimeterpapier, een liniaal, een Ikeapotloodje en een gum. Zo ben ik gaan tekenen en schetsen, het hele A4-tje vol tot ik tevreden was.

En nu...? Op naar 'la mairie' (het gemeentehuis) om de bouwvergunning aan te vragen. Aan de balie staande denk ik: "Nou, daar gaan we. Op hoop van zegen. Ze zullen me wel vertellen wat ik moet doen, de Franse papierwinkel kennende." De juffrouw aan de balie neemt mijn schetsje in ontvangst, drukt er een grote stempel op, doet dit in een map en vraagt alleen een paar foto's van het terrein. "Over 3 maanden hoort u of het in behandeling is genomen en over 6 maanden krijgt u dan uw vergunning..." Ik sta perplex! Geen architect? Nee dus! Dus zo makkelijk gaat dat... Ik had hier een hele berg huiswerk aan papieren verwacht. Oké, ik wacht af...

Franse bureauladen

Maar ja... denkt u nou werkelijk dat ik van die opera genoten heb. Ik heb me niet kunnen concentreren en kan me tot op heden ook niets meer van deze opera herinneren. Ik zag in gedachten steeds twee dames 'opgedoft en aangetakeld' met handboeien in een politiebus verdwijnen...

Achteraf hebben we natuurlijk hartelijk gelachen om deze situatie... maar toch...!

Onderweg naar Orange steekt er tussen Mormoiron en Mazan een prachtig hert de weg over. "Dit is een teken", zegt Anna. "Dit wordt vast een prachtige avond." Aangekomen in Orange, bijna geen parkeerplaats te vinden. Ik neem het stuur en gaspedaal over van Anna en scheur door Orange om een laatste parkeerplek te bemachtigen. Opschieten, want de opera begint zo. Aangekomen in het theater zoeken we onze plaatsen. Plaats 63 en 65. Maar de plaatsen zijn bezet. Twee agenten zitten netjes op ons te wachten. Ik vraag de agenten waarom ze op onze gereserveerde plaatsen zitten.

En dan begint de ellende...

"Dames, mag ik u vragen hoe u aan deze toegangskaarten gekomen bent?", vraagt een agent terwijl hij zijn notitieboekje tevoorschijn haalt. "Hoezo?", vragen wij. "Deze kaarten zijn gestolen!". Nou, daar staan we dan. Helemaal in 'opera tenue' met 4000 paar ogen op ons gericht, vijf minuten voor de voorstelling begint. Het schaamrood op onze wangen. Of we maandagochtend voor verhoor naar het politiebureau in Orange willen komen.

Van de directeur van het theater mogen we toch blijven zitten omdat de agenten ook wel zien dat mijn bejaarde vriendin en ik er niet echt als criminelen uitzien. Achteraf blijkt dat de hele rij nr. 17 op gestolen kaarten in het theater zit. Dit is te merken aan de klagende Amerikanen en het knikkende Japanse reisgezelschap die ook door deze twee agenten opgewacht waren.

In de pauze Frank gebeld... "Wat doe je me aan!!! Wat is dit..?" Frank weet van niets. Hij heeft de kaarten ook maar gekregen. Nou... pas des soucis... Hij zal het voor ons gaan regelen op het politiebureau in Orange de volgende maandagochtend. "Genieten jullie nou maar van die opera... alles komt goed..."

Nou, daar zit ik dan... op het terras bij Jan Lemmens "Le Portail de l'Olivier" in Bedoin, lekker in het zonnetje aan een heerlijk glaasje witte wijn. Blocnote uit de tas want het is weer eens hoog tijd voor een nieuwe column. Door de drukte met de voorbereidingen van het nieuwe seizoen en wat tegenslagen in het begin van het jaar, eindelijk weer eens tijd. We gaan er dus even voor zitten.

Vorig jaar zomer (Ik heb nog geen tijd gehad om u dit te vertellen) gaat om acht uur 's avonds de telefoon. Ik ben hartstikke druk met mijn table d'hôte en sta bezweet en met een rood hoofd in de gloeiend hete keuken.

Frank aan de telefoon. Of ik interesse heb in twee kaartjes voor de opera "la Bohème" in het Théâtre Antique in Orange. Hij zelf kan niet want hij heeft een bruiloft. Ja... natuurlijk heb ik daar zin in. "Maar Frank, dit is boven mijn budget. Een kaartje kost 380,- euro!" Ik heb geen tijd om verder te informeren want mijn gasten wachten...

Volgende dag ga ik naar Frank voor mijn kaartjes en druk hem nogmaals op het hart dat ik geen 760,- euro heb voor twee kaarten. "Nee, nee, geen enkel probleem. Hij heeft de kaarten ook gekregen via via en ik mag ze zo van hem hebben. Nou ok... fijn. Ik naar mijn lieve vriendin Anna en vraag: "Ga je mee?". Natuurlijk, daar hoeft niet over nagedacht te worden. Hartstikke leuk... en wát een luxe... 1e rang "la Bohème", Puccini, Théâtre Antique Orange... Wauww. Nou... wij op pad de desbetreffende avond. Allebei 'opgedoft en aangetakeld'. De dames gaan naar de Opéra!

A night at the Opéra

Maar tóch.... ik heb ook eens meegemaakt hier in 2010, dat ik mijn jongste dochter op 8 januari naar het vliegveld in Marseille moest brengen. Bij vertrek hier vanuit Mormoiron een klein beetje stuifsneeuw. Maar onderweg begon het toch wat heftiger te sneeuwen en bij Salon de Provence waren we op de "Autoroute de Soleil" helemaal ingesneeuwd. Nog net op tijd, voordat de boel afgesloten werd, konden we de autoroute glijdend en schuivend verlaten en hadden we op tijd een hotelletje in Salon gevonden, waar we de dag en de nacht en de volgende ochtend gebivakkeerd hebben. Gelukkig hadden we Pax, onze hond, meegenomen. De volgende middag zijn we via de "Route National" schuivend en glibberend terug naar Mormoiron gereden. De "Autoroute de Soleil "was nog steeds afgesloten... Idioot eigenlijk, je betaalt toch genoeg tolgeld dat ze de wegen op tijd een beetje schoon kunnen maken. Maar ja... dat zal wel Frans zijn en als je hier wilt gaan wonen, moet je je maar aanpassen en niet klagen. Je kunt geen Nederlandse appels met Franse peren vergelijken. Nog heel even. nog één keer.....! Ik vind die Fransen toch rare jongens, hoor. In de zomer willen ze het in huis 18 graden hebben als het buiten over de 30 graden is en in de winter moet het binnen over 30 graden zijn terwijl het buiten gewoon lekker fris winterweer is. En ventilatie. Ho maar! Ieder jaar zijn er hier mensen die de volgende winter niet meer meemaken wegens koolmonoxide vergiftiging.

Maar... Zondagochtend deed ik de luiken open en... een stralende zon... en de koude was voorbij. En Carnaval in Bedoin. Nou daar moest ik naartoe. Als kasteleinsdochter moet je dat hier ook meemaken. Wat leuke plaatjes geschoten en daarna... Tuurlijk... de kroeg in...!!!!!

's Avonds lekker het houtkacheltje aan en zeker niet te zuinig met het hout. De winter was toch voorbij dacht ik, en ik was ook al bijna door mijn houtvoorraad heen. Ach... bestel ik in augustus toch gewoon weer nieuw. Kan ik het houthok weer eens even lekker flink schoonmaken. Waarschuwingen dat de grote koude nog moest komen sloeg ik in de wind. Ik vond mezelf een flinke Hollandse meid die niet zeurt over een beetje kou. Als het hier flink regent of een beetje sneeuwt, dan komt er 's ochtends op de radio een berichtje dat er geen schoolbussen rijden en er dus ook geen school is... Flauwekul... denk ik dan. Bij ons Nederlanders gaat het leven gewoon door hoor, sneeuw of geen sneeuw. Ik kom uit het Land van Maas en Waal en wij moesten gewoon op de fiets naar school door weer en wind. Sommige kinderen wel 15 kilometer heen en 15 kilometer terug... Ons hoorde je niet zeuren.

Koud!!! Mijn God, wat heb ik het koud gehad deze winter...!! Ik dacht dat het aan mijn leeftijd lag, maar nee... het was echt heel erg koud hier in de Provence.

De Mistral waaide door alle kieren en naden van het huis en het was bijna onmogelijk om het huis warm te krijgen. In je joggingpak met dikke sokken aan naar bed.

De waterleidingen bevroren en geknapt. De wasmachine was één blok ijs, maar die heeft het gelukkig overleefd.

Ik had hem met een straalkacheltje en de föhn ontdooid... Ja, je wilt toch ook een keer een verschoninkje niet?

Eén keer in de 25 jaar komt zo'n koude periode hier voor in de Provence, zeiden de oudere mannen in café L'Observatoire in Bedoin.

De vorige keer waren bijna alle olijfbomen hier bevroren. Ach... sterke mannenverhalen dacht ik. Nou, maar deze keer waren we daar niet ver vandaan. Het was verschrikkelijk koud.

Ik dacht in januari, op het moment dat ik mijn vorige column aan het schrijven was op mijn terras in het zonnetje, dat de winter al voorbij was. Het was toen 18 graden en ik zat heerlijk aan een rosé-tje mijn columnpje je schrijven.

Koud!!!

De krant... Vandaag 'La Provence'. Dé krant van zuidoost Frankrijk. Dit is ook duidelijk te zien. Allemaal Frans nieuws. En een flink katern sport en regionaal nieuws. De paardenrennen en hoeveel lintjes de burgemeester heeft doorgeknipt en waar en met wie en zeker wat daarbij gegeten en gedronken werd. Ja de fransman is chauvinistisch en terecht... Het is ook een geweldig land. Maar houdt nu werkelijk het nieuws op buiten de landsgrenzen? Ja, zo ook het weer schijnt het. Als je op de weerkaart kijkt dan houdt de zon op met schijnen bij de grens met Italië ten oosten van Nice. Een half zonnetje boven Nice. de andere helft hoort te schijnen in Italië, maar is er bij het passeren van de landsgrenzen maar weggelaten... En ja, boven Lille hangt volgens de weerkaart een zware regenwolk... maar daar waar de wolk de grens met België passeert mist hij een stuk... Ach… zie je wel... het is niet alleen voor het weer een gunstig klimaat in België...

Ik houd Pax kort aan zijn riem en houd mijn hoed vast... Jemig... wat een wind! De bladeren van de platanen waaien door de straat en iedereen haast zich om de nodige boodschappen te doen en daarna weer snel terug naar de kachel.

De deur bij l’Observatoire klemt. Ja... die heeft de hele zomer opengestaan en nu klettert de regen tegen de voorpui... Hhaaa... binnen, mmhh... Het is er lekker warm en er hangt een geur van natte regenjassen, koffie en naar Gauloise ruikende ongewassen mannen. Ik zeg wel eens gekscherend: Als je hier in Frankrijk je geld wilt verstoppen, leg dit dan onder een stuk toiletzeep, daar zoeken ze vast nooit. Niet erg aardig van mij, maar mevrouw spreekt uit ervaring, wat betreft de 'ongewassen mannen'. Maar dit terzijde.

Ik bestel dus een warme chocolademelk en trek mijn natte wax coat uit en zet mijn hoed af. Pax gaat liggen met zijn kop op mijn laarzen en wacht op zijn koekje wat ik straks bij de chocolade krijg.

Ja... ook hier in de Provence is het nu echt herfst. Het heeft meer dan een week onophoudelijk geregend. Dag en nacht. Dit ging gepaard met een flinke harde wind… Gelukkig heb ik voldoende hout voor de kachel en woon ik vrij hoog…

Dus geen last van overstromingen en ik heb het niet koud.

Het leven op het Franse platteland kan in de winter best zwaar zijn maar ook weer ongelooflijk mooi. De omgeving ziet er zo anders uit. Geen glooiende heuvels met groene wijnranken, maar kale velden met wijnstokken die als knokige vingers uit de aarde steken. Koude schrale wind. Maar ook heel veel zon en azuurblauwe luchten. Buiten lunchen met een dikke trui aan na een fikse boswandeling is nog steeds mogelijk. En soms kan die trui ook nog uit...

Maar vandaag regent en waait het weer flink. En zoals bijna iedere ochtend ga ik na mijn huishoudelijke verplichtingen naar Bedoin. Een volkoren broodje kopen bij de biologische bakker en een krantje bij de 'Tabac' Het valt mij op dat ik steeds vaker een Franse krant koop. Begin ik Nederland nu werkelijk te ontgroeien? Hierna naar het café om de krant te lezen...

Welk café ik kies wordt bepaald door de vraag waar ik zin in heb. Bij l'Observatoire schenken ze een heerlijke warme chocolademelk met een flinke dot slagroom en bij café 'Le Relais du Ventoux' een heerlijke koffie. Vandaag... warme chocolademelk mét slagroom... het is per slot van rekening koud, dus...

"Wat een weer...!"

Op vuilnisbakken komt wild af. En al dat plastic doet een wildzwijnmaag ook geen goed. Neem alles wat u mee naar boven neemt ook weer mee naar beneden alstublieft en gooi het bij het eindpunt in de daarvoor bestemde vuilnisbakken... Bij de laatste Tour is 20 ton(!) afval verwijderd. En in het najaar moeten schoolkinderen en vrijwilligers geronseld worden om deze troep op te ruimen.

En dan gaan we onze fietsvrienden aanmoedigen... We nemen een paar emmers verf en kladderen de hele weg vol met aanmoedigingskreten die de desbetreffende fietsvriend misschien één seconde, of zelfs helemaal niet ziet. Maar waar wij (de plaatselijke bevolking) het gehele verdere jaar mee geconfronteerd worden.

Stelt u zich eens voor: Er komt een stel fanatieke Franse fietsvrienden bij u in de straat. Beginnen met emmers verf uw straat vol te kalken met: "Allez François!!!!! Allez Didier!!!! en gooien hun afval bij u in de tuin en vertrekken weer. Daar zit u ook niet op te wachten. Vanochtend was het ook weer "bal" bij Madame de Boulangère. Madame de Boulangère was in alle staten. Waarom? Er was een hele groep fietsers aangekomen en ze parkeerden op de plaatsen gereserveerd voor haar klanten en klanten van de Cave van Mormoiron. Er staat een levensgroot bord "Parking Privé". Wordt compleet genegeerd... De mannen stappen uit na een lange rit en plassen even gezellig samen in de berm van de parkeerplaats van Madame de Boulangère. Dit viel bij Madame de Boulangère helemaal verkeerd, en terrecht. Want dit gebeurt niet éénmalig... Nee dagelijks en meerdere keren per dag. Daar zou ik ook niet heureuse van worden. Nou zegt u natuurlijk en dat begrijp ik ook: "Ik ben niet zó", maar toch komt deze ellende ergens vandaan.

Pfffff... ik heb mijn hart gelucht... Ik moest het toch even kwijt. Desalniettemin wens ik u een fantastische fietsvakantie met heel veel succes in uw quest de Mont Ventoux te beklimmen, maar denk eraan wat mijn moeder vroeger altijd zei: Laat niet als dank voor een aangenaam verpozen, de Mont Ventoux de schillen en de dozen!!!

Het begint op het parkeerterrein midden in Bedoin vlak voor het voorgenoemde café/restaurant. Er komen grote en kleine groepen fietsers aan, parkeren daar hun auto, zetten daar hun fiets in elkaar vullen hun zakken met energierepen en geltubetjes en vertrekken richting Mont Ventoux. In de zomermaanden kunnen de Bedoinais van buiten het dorp en de wat minder goed ter been zijnde oudere generatie hun autootje niet meer kwijt voor een boodschapje bij de Carrefour of een pastisje in het café, omdat de hele parkeerplaats de gehele dag is ingenomen door fietsers. De burgemeester van Bedoin heeft hier de volgende oplossing voor bedacht... Een supergroot parkeerterrein net iets buiten de bebouwde kom. Daar mag je net zo lang parkeren zoals je wilt en je bent al lekker ingefietst als je de berg op wilt. Maak daar alstublieft gebruik van. Ik kwam er zojuist langs en er stond weer geen hond... (lees: auto!). Maar op de parking in het dorp was het druk met geparkeerde auto's van fietsers die hun fietsen in en uit elkaar aan het zetten waren er was geen plaats voor ouders die hun kinderen van en naar de crèche brachten laat staan voor de Bedoinais. Laat de opa's en oma'tjes hun dagelijkse boodschapjes doen en hun pastisje drinken en parkeer op het speciaal voor u aangelegde parkeerterrein.

Maar dan... De Quest gaat beginnen... De Mont Ventoux beklimmen. Met zakken vol energierepen, bidons, geltubetjes en ander krachtvoer de berg op.

Heel veel van die bidons, papiertjes van energierepen, bananenschillen, geltubetjes etc. eindigen in de berm. Zó jammer... De Mont Ventoux verandert in enkele weken in een gigantische vuilnisbelt. "Plaats afvalbakken", denkt u misschien. Maar de Mont Ventoux is een natuurgebied en geen fietsparcours.

Als je hier zoals ik het gehele jaar woont samen en tussen de Provençalen, dan begint me toch iets te dagen. Ik voel al enkele jaren een soort haat-liefdeverhouding tussen de plaatselijke bewoners en de wielerliefhebbers van diverse nationaliteiten.

Soms als ik in mijn stamcafé "l'Observatoire" in Bedoin zit (wat overigens een brandschoon café/restaurant is en altijd geweest is en niet zoals in het boek "Ventoux" van Bert Wagendorp afgeschilderd wordt als een vieze kroeg met een smerig toilet... Schande, Bert! Neem een fictief café in Bedoin en noem niet de eigenaar bij naam en toenaam en bezoedel niet een etablissement waar mensen hard werken, om je eigen verhaal spannender te maken... En zó spannend is jouw boek nou ook weer niet...)

Sorry... ik liet me even gaan...

Dus... als ik soms in mijn stamcafé l'Observatoire aan het eind van de middag een wijntje drink, voel ik toch wat wrijving van de lokale bevolking tegenover de fanatiek fietsende medemens.

Ik wil niet alle fietsers over één kam scheren, maar ik wil toch wel wat begrip vragen voor het volgende: Ik weet dat de bevolking hier leeft van het fietstoerisme op en rondom de Mont Ventoux. Maar onze fietsende medemens moet ook weten dat hij/zij hier enkel te gast is en zich ook als gast dient te gedragen. Niet boos worden hoor! En u zult zeggen: "Dat doe ik niet en ik ben niet zó", maar toch. Ik wil u even wat uitleggen wat misschien aan u ontgaat. Ik wil u ook beslist niet de les lezen maar vraag even wat aandacht voor enkele puntjes.

Er moet me iets van het hart...

Serge heeft zijn buit binnen en wil naar Villeneuve d'Avignon. Daar begint om 9 uur de antiek- en brocantemarkt op het dorpsplein. En... daar is een terras waar 's morgens al heel vroeg verse oesters en witte wijn geserveerd wordt... En Serge heeft daar zijn zinnen op gezet. Ik griezel van oesters... Dus na de witte wijn en de oesters bouwt Serge zijn stand op en hij begint, enthousiast geworden (door de wijn natuurlijk... het resultaat van de oesters was nog af te wachtten en te bezien...) aan de verkoop van zijn handel die hij die ochtend in Montfavet heeft vergaard.

Ik maak nog even een wandelingetje over de markt en zie tot mijn verbazing de andere twee schalen op een stand staan... 65 en 75 euro per stuk vraagt de brocanteur! Jeetje, denk ik, dat is gauw verdiend. Was ik in mijn dagelijkse kleding met een beetje make-up, leuk horloge en mijn pareloorbelletjes geweest, dan had de man mij iets rijker ingeschat en was de prijs verdubbeld. Dus vandaar... een oud kloffie, geen sieraden en geen make-up... Héél belangrijk... Het blijft toch een spel!

Een keurige dandy heer, een goede bekende van de brocanteur blijkt later, trekt zijn flink met bankbiljetten gevulde portefeuille en koopt de beide andere schalen én de rest van de kraam. Nou ben ik erg nieuwsgierig aangelegd en wil wel eens weten wat daar nou mee gaat gebeuren... met die zwarte handel, want dat is het toch! Ik vraag of hij misschien een winkel heeft... Ja, hij heeft een antiekzáák (pardon, monsieur... winkel?) in Isles sur la Sorgue en koopt hier o.a. ook zijn antieke waar. Alle brocanteurs kennen hem en willen allemaal erg graag zaken met hem doen, blijkt.

'Wat doet nou zo'n schaal?', vraag ik hem tussen neus en lippen door. 'Oohh', zegt hij, 'makkelijk 260 tot 300 euro per stuk. Weet je... Amerikanen en Japanners kopen alles en niet te vergeten de welgestelde bourgeoisie! De bemiddelde burger. Er moet een flinke prijskaart aanhangen, anders nemen de klanten je niet serieus en kan het in hun ogen niks bijzonders zijn...'

Dan denk je toch: 260 tot 300 euro voor zo'n schaal... en ik heb er 3,50 euro voor betaald. En ik heb nog wel de mooiste uitgezocht.

De mens wíl toch belazerd worden...

Ik snuffel rond met mijn zaklamp langs diverse kramen. Nou ja kramen... de waar is uitgestald rondom de geparkeerde auto's. Er zijn ook mensen die, noodgedwongen door de hun overkomen crisis, hun enigszins waardevolle spullen moeten en willen verkopen. Het doet me zeer om daarin rond te snuffelen. Maar de mensen willen graag verkopen en kunnen iedere euro gebruiken. Omdat het voor mij niet de eerste keer is dat ik hier rondneus, beginnen enkele handelaren me al een beetje te kennen. Ik maak hier en daar even een praatje met handelaren uit Villeneuve d'Avignon en Isles sur la Sorgue. Ja... die kopen hier ook in en verkopen het later weer voor een godsvermogen op de antiekmarkt in Isles sur la Sorgue.

Ik vind drie heel mooie oude schalen bij een marktman en vraag wat ze kosten. 5 Euro per stuk vraagt hij. Nou zijn die schalen prachtig maar vrij groot dus ik koop er maar één. De mooiste, vind ik. Afgedongen tot 3,50 euro. De man die naast me staat koopt de andere twee.

Ik slenter nog even rond, maar het is zo ontzettend koud en dan ook nog de mistral wind...

We drinken koffie bij het koffiestandje, waar 's morgens om 5 uur al frites en worsten liggen te spetteren in de frituur... brrr... en we vertrekken snel naar Villeneuve.

Gouwe handel!

Het is 4 uur in de ochtend en met een slaperig hoofd, geen make-up en de oudste kleren aan (de laatste twee zijn geen onbelangrijke details...) ben ik samen met mijn "brocantevriend" Serge, in zijn oude krakkemikkige vrachtwagen, op weg naar de brocante markt in Montfavet. De radio staat zacht en de verwarming in de cabine op vol.

Serge zegt niet veel... Hij is al aan het dagdromen van de eventuele "schatten" die hij hoopt te vinden op deze markt. Ik val steeds in slaap en schrik iedere keer wakker als ik mijn hoofd stoot tegen de zijruit door het heen-en-weer-geschud van de oude 'fourgon', lees: vrachtwagen, op de kleine donkere landweggetjes naar Montfavet.

'Hélène... reveille-toi!'

'We zijn er!'

We staan in de rij om het parkeerterrein op te rijden tussen allemaal kleine autootjes met aanhangwagentjes volgepakt met van alles wat je je maar kunt bedenken. Het lijkt wel "de vlucht uit Egypte". Eindelijk een plek gevonden en we stappen uit. Allebei hebben we een zaklamp want het is nog donker... en verdomd koud ook nog. Waar komen al die mensen toch vandaan? Er zijn gewoon, volgens mij, daar bekende auto's, die opgewacht worden en meteen als de kofferbak opengaat staat het er vol met mensen die als vliegen op een hoop str... Deze handel is waarschijnlijk "van een vrachtwagen" gevallen. En 's ochtends om 4 uur is er nog geen gendarme te bekennen daar. Alhoewel er toch wel gecontroleerd wordt op gestolen goed. Maar ik blijf daar wijs uit de buurt.

Een vrouw met ballen...

Er staat nu eens geen echtgenoot naast me die zou zeggen "Wat moet je met dat oude kreng!!". Nee, die heeft nu een andere vrouw om zich met haar aankoopwensen te bemoeien.

Ik kan helemaal alleen beslissen... "Ja!!! Ik wil!!", heb ik tegen mijn badkuip gezegd.

Maar... hoe krijg je een gietijzeren badkuip die met nog geen 6 man te tillen is naar Nederland? Niet... dus!!

De beslissing wordt genomen op een frisse februari ochtend op de brocantemarkt onder de platanen in Carpentras.

Ik ga in Frankrijk wonen en begin een chambre d'hôtes... Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling..

Had Michel toch gelijk?

Ze biedt vanuit een kleurige thermosfles een glas mierzoete muntthee aan en we beginnen een gezellige damesbabbel.

Ik voel dat Michel me observeert vanachter zijn zwarte zonnebril. "Hélène", zegt hij, Bientôt ta vie va changer, tu vas rencontrer ton destin".

Wat zoiets wil zeggen als, dat mijn leven binnenkort een grote wending zal aannemen.

Ahh... misschien, denk ik.

Nederland verlaten (kinderen en man zijn toch al de deur uit...) en me hier in mijn geliefde Provence vestigen, aan de voet van de Mont Ventoux, dat is wel mijn droom, maar wel een hele grote stap.

Ik klets nog even heen en weer met Sonja. Bedank haar voor de heerlijke thee en herneem mijn tocht over de brocantemarkt.

De geur van gepofte kastanjes en merguez prikkelt via mijn neus mijn maag en leidt mij in de richting van een buvette.

Plotseling!!! Daar staat hij!!! Zoals altijd, in een onverwacht moment je de liefde van je leven ontmoet.

Zo sta ik, oog in oog, met een tot nu toe onmogelijke liefde, waar nooit plaats voor was in mijn leven en in mijn huis.

Lang heb ik van hem gedroomd, om me te koesteren en neer te vlijen in zijn warme omhelzing.

En daar staat hij... tussen stapels tuinmeubels en schilderijen. Mijn grote liefde!!! Een antieke badkuip op leeuwenpootjes!! Perfect gaaf.

Het bad is afkomstig uit een oud hotel in Salon de Provence

Op een frisse, zonnige, februari zondagochtend slenter ik over de brocantemarkt in Carpentras, samen met mijn onafscheidelijke jachthond "Pax". Ik kijk een beetje naar de uitgestalde "marchandise". Portetten van lang overleden deftige Franse families, huisraad van generaties geleden, oude politie petten, antiek gereedschap, bossen roestige sleutels, en alles wat je je maar kan bedenken... Maar ik ben er niet helemaal bij.

"Pardon madame". Ik let even niet op en bots tegen een rondborstige dame op leeftijd met een roze poedel op haar arm.

Mij verontschuldigend kijk ik haar aan... Met haar craquelé bepoederde wangetjes en knalrode lippenstift past ze hier prima in het decor.

"Rien de grave, madam", zegt ze vriendelijk en aait Pax over zijn bol. Iets wat haar poedel niet waardeert en flink begint te keffen.

Oehh... doorlopen maar... "Maar wel opletten, Leentje", zeg ik tegen mezelf.

Ik loop al enkele maanden rond met het idee om definitief in Frankrijk te gaan wonen. Maar kan de beslissing maar niet nemen.

Best een grote stap…

"Bonjour Hélène!! Comment tu vas? Toujours si belle!!", klinkt het ineens vrolijk en fris vanachter een berg antieke met monogrammen geborduurde linnen lakens, waarvan je niet wil weten wie daartussen is verwekt en overleden... laat staan wat er zich afgespeeld heeft in de periode daar tussenin…

"Sonja!!!" Sonja is een vrolijke, ontzettend lieve Marokkaanse vrouw van mijn leeftijd. Echtgenote van een zwijgzame Corsicaanse ziener, magnetiseur die hier op de markt tussen zijn "handel" ook praktijk voert tegen pijntjes en alle andere onverklaarbare ongemakken.

Een nieuwe liefde

Columns

Le Vent d'Etoile